MY DEPTH IS MY WIDTH
Ik ben geboren in '71, opgegroeid aan de rand van de bossen in Arnhem in een gezin van 4 kids.
Toen ik 4 was begreep ik de Duitse taal (van de TV) en ben ik voor het eerst gaan spijbelen.
Op mijn 13e heb ik in de grote zalen van de schouwburgen gespeeld. Ik ben van de generatie van kies exact dan heb je later werk.
Over mijn HAVO heb ik 7 jaar gedaan, wilde liever stripboeken lezen ipv literatuur. Deed alles om maar niet in de klas te hoeven zitten en onderwijs te volgen dat mij niet interesseerde. De Coffeeshop diende als vluchtoord.
De house muziek van eind jaren ’80 was als een bevrijding voor mij het gevoel dat alles weer kon en mocht. De enige vorm waar iedereen welkom was, waar de dj ergens achteraf draaide, de muziek de verbindende factor was om mensen te laten ontmoeten en ontladen. In de weekenden zat ik zoveel mogelijk ik bij vrienden in Amsterdam.
’90 nadat ik met hakken over de sloot mijn HAVO had gehaald ging ik met hulp van mijn vader (die de schriftelijke aanvraaag indiende) studeren als tolk vertaler in Maastricht. Europa was in de ban van de Euro. Ik besloot na 6 maanden dat het definitief afgelopen was met de traditionele educatie en vertrok na een korte tussenstop als dienstplichtig militair naar Eurodisney (nu Disneyland Parijs). Waar ik samen met 12.000 andere jongeren de opening mocht meemaken. Een unieke plek en moment in de geschiedenis van Europa, met duizenden jongeren die massaal vertrokken om hun heil elders te zoeken, letterlijk vluchten op zoek naar nieuwe kansen.
Ik had een van de betere baantjes in het luxe hotel New York als badmeester & fitness instructeur. De opening was groots met alle wereld sterren aanwezig. Fitness geven aan Peter Gabriel, Robin Williams ontmoet en veel, heel veel rijkdom gezien. De liefde voor house muziek bleef bestaan, in de zoektocht naar zeitgeisten stroopte ik Parijs af naar clubs die House draaiden…maar Parijs liep nog erg achter.
Disney was een veeleisende werkgever, met veel beloften aan het personeel die zij moeilijk konden waarmaken. Het gevoel van onrecht worden aangedaan onder personeel resulteerde in een wij en zij situatie. De loyaliteit zakte dusdanig dat personeel op grote schaal fraudeerden, diefstal pleegden. Mensen die later netjes hun HBO of WO diploma op zak hadden en nu op mgmt en directie functies zitten.
’92 na een half jaar Disney vertrok ik op Black Wednesday naar Londen, op de dag dat de pond met 10% devalueerde. Engeland zat in een heftige crises, hypotheek rente steeg naar enorme hoogte, gezinnen raakten hun huizen kwijt. De IRA was nog actief en van dichtbij een bomaanslag meegemaakt.
Ondanks dat had ik de banen voor het uitkiezen, met dank aan mijn Engelse vrienden die de sollicitatie brieven schreven mocht ik langskomen voor gesprekken.
Een van mijn eerste sollicitatie gesprekken was in het sjieke Ritz Hotel. Zij boden mij direct een baan aan in het nog sjiekere boutique hotel, Dukes Hotel. Ik startte als doorman, koffers sjouwen, taxis op straat aanhouden, koper poetsen etc.. Mijn directe leidinggevende, Concierge , was tevens President van de Golden Keys Society. Een echte fixer die in een grotere auto reed dan zijn baas, de General Manager. Niet verwonderlijk aangezien hotel gasten enveloppen met inhoud voor hem achterlieten terwijl hij op vakantie was. Zelf kreeg ik ook geld in de hand gedrukt van dankbare klanten maar ook van taxi (black cab) chauffeurs die ik een taxi op straat aanhield voor een ritje naar de luchthaven. Dan kreeg je als beloning zomaar tussen de 20-30 pond.
Ik raakte al snel verveeld met de baan en zag een advertentie voor een voor call centre agent bij Marriott.
Op hun Europese call centre leerde ik reserveringen maken. Met een Engelstalig computerprogramma, Nederlands denkend continue switchen tussen 4 talen (Frans en Duits). Doe dit 120 keer per dag gedurende een jaar en je leert niet alleen snel schakelen maar ook enorm veel van de Europese culturele gewoontes.
Het was ook de tijd dat ik voor het eerst een computer echt leerde gebruiken. De cassette bandjes (Commodore 64) op de HAVO had ik bewust overgeslagen maar met Windows zag ik mogelijkheden.
Werd enthousiast van het de zeer geavanceerd CRM systeem die de reissector gebruikte. Kreeg promotie als Customer Loyaty Coordinator en mocht trainingen ontwikkelen. Ik moest nog wel even een presentatie programma van Ami Pro eigen maken en op 22 jarige leeftijd reisde ik Groot Britannie door om trainingen te geven aan personeel & directie van de nieuw aangekochte hotels. Ik heb geleerd dat als je de klant centraal stelt, personeel vertrouwen en vrijheid geeft dat je dan veel meer bereikt aan tevredenheid voor beiden. Ik heb hier vele voorbeelden van maar een daarvan is wat mij betreft een perfect voorbeeld daarvan:
D customer loyalty afdeling stond in direct contact met het hoofdkantoor in Washington. Dit hield in dat als een vaste klant niet tevreden was over de service en ik als coordinator er niet uit kon komen met het hotel om de klant tevreden te stellen dat dan via washington e.a. kon worden geforceert.
Zo werd ik bijvoorbeeld een keer door een vaste klant gebeld die op dat moment incheckte in het hotel in Karachi, Pakistan. Ik zat in Londen en Klant kreeg zijn beloofde upgrade niet. De Frontdesk manager wilde niet meewerken. Ik belde daarop met de General Manager en met wie ik snel de zaken rechtzette omdat hij wist dat ik anders via Washington het wel voor elkaar zou krijgen.
De CEO, Bill Marriott, kwam ook geregeld langs en maakte een praatje. Niet alleen bij ons maar wereldwijd bezocht hij kantoren en hotels. Ik wil alleen maar zeggen dat als je je personeel vertrouwen, de juiste middelen beschikbaar stelt (o.a. een goed werkend CRM programma) geeft dan kan die de kant ook vertrouwen geven. Alleen daardoor kan je de klant centraal stellen.London was tevens de plek van de house met Ministry of Sound en de vrijplaats, trend generator met creatieve hotspot ‘Camden market’. Een plek dat Amsterdam had moeten hebben.
’94 besloot ik terug te keren naar NL, Amsterdam. Ik solliciteerde bij Amstel Hotel en L’ Europe. Was verrast van de opmerkingen“hoe kan het dat jij met alleen HAVO die banen hebt gedaan”. Werkte enkele maanden bij KLM Frequent Flyer Programma, enorm verrast dat beheer van de belangrijkste klanten uit handen gegeven waren aan een 3e partij Ogilvy. Ook het CRM programma lag er bijna dagelijks uit en de medewerkers hadden geen backup zoals Washington bij Marriott.
Ik zocht een echte uitdaging en kreeg de functie van Staff Mrkt Mgr. Europa bij Garuda Indonesia EMEA een functie op HBO niveau. Kwam in aanraking met Internet. Voor mij de eyeopener en zag direct de kracht van het medium in; informatie beschikbaar wanneer jij dat wilt.
Ontdekte de kracht van spreatsheets (Excel). Ook het barteren als middel en werken met reclame strategien e.d. vond ik erg interessant.
Wat mij het meest is bijgebleven is wederom het vertrouwen in elkaar en dat zelfs in ten tijde van een crises (vliegtuig storte neer) dat iedereen rustig bleef, geen paniek, blijven communiceren.
’95, door bezuiniging werden alle regionale kantoren gesloten , van de ene op de andere dag werkte ik op de marketing afdeling van Singapore Airlines (SIA), de concurrent.Alhoewel Aziatisch, een totaal andere organisatie, gedreven door Finance. In marketing werd in mijn ogen te weinig geïnvesteerd. Het loyalty program, zeker niet slecht, werd te weinig ingezet als sales tool. Ook hier heb ik een training ontwikkeld en gegeven en diverse verbeteringen te weeg gebracht zoals het ontwikkelen van marketing statistic tbv salesafdeling. De baan gaf mij verder weinig meer en voelde als een herhaling van zetten. Ondanks dat heb ik er een life changing moment mee gemaakt.
Ik was liaison voor de top van zakelijk en politiek Nederland. Zij vlogen met SIA omdat het de enige was met 1st class stoelen. Ik dealde met mensen die onder extreme werkdruk zaten waarvoor iedere seconde telde en meer in het vliegtuig zaten dan op de grond, mensen waarmee ik alleen via de mail of tel. sprak. Op een dag werd ik naar de receptie geroepen. Daar aangekomen stond iemand die ik niet kende van gezicht. Toen hij zijn naam zei wist ik het meteen. Het was de man die namens de raad van bestuur van de ING verantwoordelijk was voor Azie. Als in een flits ging er alles door me heen: waarom is hij hier, er komt nooit iemand hier? Hij zei dat hij voor mij persoonlijk langskwam om mij te bedanken voor alles wat ik voor hem deed. Dat dat zeer waardevol voor hem was. Toen ik zei dat het gewoon mijn werk was (typisch NL) en dat het niet nodig was om mij daarvoor te bedanken zei hij iets dat ik me altijd zal blijven herinneren. ‘Ik ben een oude man met aanzien en jij bent de toekomst. Die hebben wij later hard nodig en ik hoop dat jij later hetzelfde zal doen voor anderen als ik nu’.
’96 kwam ik via via in contact met een entrepreneur die mij vroeg mee te werken aan een business case voor een grootschalig entertainment concept. Een project dat grensoverschrijdend was met fysieke locaties in AMS, BER en LON. Een droombaan waarin ik alles in kwijt kon.
Content driven, gebruikmakend van zeer hoogwaardige technologie. Uitgaande van de wensen van de klant. De samensmelting van de diverse media als internet, tv en mobiel waren nog compleet onontgonnen. Een concept dat in haar plan het Arena Stadion afhuurde voor een dance event, hiervoor met ongeloof werd aaangekeken door consultants( KPMG) die wij ingehuurden .”wie gaat nou 50 NLG betalen voor een paar DJ’s?”.
n.b. Enkele jaren later publiceerde KPMG zelf een rapport over de economy of de Dance Industry en was ID&T inmiddels meerdere keren volledig uitverkocht met Sensation.
De zoektocht naar bewijsvoering over mogelijk menselijk gedrag met mogelijke toepassingen bracht mij via het net naar filosofen, socio-, futuro- en technologen. Van Sarte, Decartes en Rorty tot Manuell Castells en Nicholas Negroponte. Van 1to1 contact, shared interest tot experience economy. Over paradoxen als local-global, dat er geen grenzen meer zouden "Connecting People, Connecting Cultures". Voor mij betekende het vooral dat kennis direct/interactief/multimediaal beschikbaar werd. Een informatie behoefte die niet te stillen was.
Op onderzoek naar de technische mogelijkheden zat je met WorldCom (glasvezel), UPC (last mile) en Telenor (Sateliet) om tafel na te denken over de toekomstige toepassingen. Waarin wij met onze ideeen over content creatie telkens bij geen van de aanbieders de technische oplossing vonden.Bij UPC wetende dat er gigantische problemen zouden komen mbt service verlening op hun call center.
De wetenschap dat er iets gebeurde, een revolutie die sneller zou gaan dan de industriële revolutie. Waarin de jonge generatie steviger in de maatschappij verankert kon raken doordat kennis toegangkelijker werd. Waarin je samenwerkt met een team van specialisten van over de wereld. Met producers die verantwoordelijk waren voor Olympische spelen, lanceringen van microsoft producten. Met professoren die de wijsheid in pacht zouden hebben en prachtige financiele rekenmodellen bedachten met IPO en exit strategy.
Maar ook dat er een netwerk bestond van subsidie verstrekkers waardoor de Waag Society en later Fabchannel mocht bestaan. Vooral mijn verbazing dat de samenwerking (uberhaupt gebrek aan communicatie) tussen subsidie en commercie nog mijlen ver uit elkaar lag. Er was een duidelijke scheiding tussen zij die met maatschappelijk kapitaal en weinig risico werkten en zij die het met eigen middelen ‘commercieel’ deden en geen tijd en weet hadden van de mogelijkheden daarvan.
De tijd dat je met KPMG aan tafel zat die niet wist waar je over sprak. Met de beursgang en exit scenario al in gedachte en uitgewerkt in veelbelovende complexe excel spreadsheets.
Uiteindelijk ging dit project als een papieren tijger in 1999 ten onder na een investering van meerdere (private) miljoenen euro’s.
’98 bracht mijn research voor het project me terug in de clubscene van Europa. Verbaasd was ik om te zien dat de beleving van de clubganger was veranderd van ontmoeting en samenzijn tot verheerlijking van de DJ (ditmaal als een popstar hoog op een podium) en de oprukkende VJ (video jockey). Verbaasd ook over de prijzen die men betaalde voor entree en de entertainment dat werd geleverd. Het ging alleen om consumeren, consumeren en consumeren. Al voordat de experience economy op ons werd gedropt wist ik inmiddels wel uit ervaring wat de elementen van een experience en het ‘commerciële’ belang was. Wij vervreemden in onze eigen behoeften, onze zoektocht naar sneller, meer en meer prikkels.
Samen met mijn jeugdvriend, Rob Bartels, vonden wij het onze missie om de interactie als subtiele tegenkleur behouden te blijven. Wij noemende onszelf Poetry Jockeys of te wel PJs Nu we voorzien zijn van geluid en beeld, moet een ware multimediale beleving toch ook text of het woord bevatten? Wij vroegen ons af waar de text was gebleven een vrijwel noodzakelijk middel in de communicatie.
Maar dan wel 1 op 1 op 1. PJs gingen gevraagd en ongevraagd live on the spot schrijven van en voor mensen. Wij wilde weten wie belangrijk voor hen waren, wat ze van iets vonden en wie ze iets persoonlijks en positiefs in de vorm van een gedicht toewensten. Op basis van 3 woorden over iemand anders schreven de PJs honderden gedichten in binnen- en buitenland. Gedichten die de mensen mee naar huis mochten nemen als aandenken aan dat moment. Micro interactie op de dansvloer.
Al snel werden de PJs gevraagd hun interactie te bevorderen op andere gelegenheden als het bedrijfsleven en de culturele sector, kregen wij spontane aanmeldingen van mensen die ook PJ wilden worden. Een journalist schreef dat de PJs een stroming waren.
’99 besloot ik om freelance te gaan, mee te bewegen op de golven. Ik kwam in contact met de culturele sector, werd zakelijk leider van een particuliere theaterschool. Ik werkte op een school waar louter mensen leerden uit vrije wil, die de passie (het heilige vuur) in zichzelf hadden (her)ontdekt en ook nog zelf voor wilden betalen in dat was ze daadwerkelijk wilden doen. Van taxi chauffeur tot afgestudeerd aan INSEAD…ze hadden een ding gemeen, de behoefte aan zelfexpressie als acteur of actrice.
Wat me wel heeft verrast was het zakelijke gemis van de culturele sector. Mijn eerste wapenfeit was de ontwikkeling van een CRM systeem, in eigen beheer. In samenwerking met een basisschool heb ik een leerplan laten ontwikkelen met drama lessen voor kinderen vanaf 4. Met als doelstelling het vasthouden aan verwondering.
Ik heb door heel europa gewerkt als Europese producent voor events van grote Amerikaanse ICT bedrijven.
Ik heb diverse concepten mede ontwikkeld voor events en arts meeting spaces.
De PJ’s hadden zich inmiddels veel verder ontwikkelend met workshops en het samenvatten van debatten en brainstorm sessies samenvatten. Zelfs muziek hebben ze geschreven voor de uberhippe fashion beurs Bread & Butter Berlin.
‘05 inmiddels vader van 2 peuters werd ik gevraagd of ik mee wilde werken aan de ontwikkeling van lesmateriaal voor de zgn. risico jongeren (15-23jr)uit Amsterdam. Doel was om jongeren in contact te brengen met hun eigen creativiteit, gekoppeld aan sociale vaardigheden. Hierbij hopend op minder lesuitval, criminaliteit ed. Voor dit project genaamd Catch ontwikkelde ik in eerste instantie lessen in acteren en zelf maken van theater en film. Als snel had ik de behoefte om vanuit de PJs met hen te werken.
Wij hadden al gemerkt dat de workshop die wij al enkele jaren in het bedrijfsleven gaven mensen nader bij elkaar bracht.
De opzet is simpel, wij lieten ze in korte tijd iets over zichzelf schrijven en voordragen aan elkaar. Resultaat was dat vb. de alfa mannen van de sales met knikkende knieën ten overstaan van hun collega’s een voordracht hielden. Dat openen, persoonlijk bloot geven verbindt.
We wilden ook andere doelgroepen hiermee bereiken en besloten met diverse jongeren op Roc’s, kunstvak onderwijs en welzijn te werken.
Dit resulteerde in veelal heftige emotionele momenten. Met jongeren die ogenschijnlijk nooit contact met elkaar zouden hebben gehad dichter tot elkaar kwamen. Dyslectische jongeren die onze lessen vreesden, durfden door hun angsten heen te breken en bleken ware woordkunstenaars, deden hun peers verbazen met de levendige fantasie. Van de professionals als jeugdwerker en docenten kregen wij te horen dat het een grote meerwaarde had in het leer- en sociale proces van de opleiding en de jongeren.
Wat vooral opviel was dat het moment van even echt met jezelf bezig zijn, de met pen en papier ipv chat en sms een welkome afwisseling vormde.
Waar ik recentelijk van schrok was dat velen van hen nauwelijks bekend zijn met de kracht maar ook het gevaar van Internet. Zaken die ze niet door hun ouders of op school wordt bijgebracht.
Ik wilde zien of het ook werkte met nog jongere doelgroepen (14 jr. en jonger). Allereerst hebben wij het enkele malen getest bij de Weekend Academie, opgericht door een relatie van mij Oguz Dulkadir(die overigens door zijn vader eerst naar de LTS werd gestuurd omdat alle turken daar zaten, er bijzonder slecht presteerde en jaren later met glans een HBO diploma behaalde), mede gefinancierd door Eiffel en stadsdelen.
De verwondering, fantasie die kinderen ‘nog’ hebben heeft een magisch effect op volwassenen. Inmiddels wel bekend via EDU Guru, Ken Robinson.
Voor deze organisatie hebben wij ook een plan ontworpen om kinderen in hun zoektocht naar later samen te laten werken met medewerkers van Eiffel. Dit moet overigens nog starten.
Ik kwam in contact met Podium Mozaïek uit Bos en Lommer. Sinds 2007 hebben wij diverse workshops ontwikkeld voor basisscholen (christelijk tot islamitisch) uit Amsterdam West. Waar kinderen op zitten die duaal cultureel zijn opgevoed, die in feite de beschikking hebben over een rijke voedingsbodem. Echter deze niet of nauwelijks creatief kunnen uitten. Dan wel doordat er niet word geïnvesteerd in middelen voor creatief gebruik dan wel doordat er geen tijd is doordat de taalachterstand moet worden ingehaald. Dit is de schrijnende situatie van scholen in achterstandswijken. Waar vele kinderen in de pauze met hun ouders naar snackbars gaan. Kinderen die ik op latere leeftijd weer terug zie op de diverse ROC’s.
Ik heb altijd de ambitie gehad om kinderen de kans te geven. Zij zijn degene die je een lifelong experience kan geven. Dat wat de grote mensen nu bepalen heeft invloed op hen. Ook zij hebben een stem, al is het alleen maar dat wij daarvan mogen vernemen. Hun beleving met ons volwassenen te delen werkt verfrissend, schrijnend, confronterend en ontwapenend.
Toen Wilders met zijn overwinning op het nieuws was en ik mijn zoon van 7 vertelde dat Wilders vindt dat Nederland een bedreigd en gevaarlijk land is zei hij: dan moet hij maar naar een land gaan dat echt gevaarlijk is.
’09 op mijn verlanglijstje stond om ooit een keer een functie te bekleden in de gesubsidieerde kunst/cultuur sector. Dit verzoek werd ingewilligd toen ik werd gevraagd als Hfd. Financiën en P&O van Toneelgroep Amsterdam, voor buitenstaanders begrip ook wel het Ajax van de theaterwereld genoemd. Het was redelijk gedurfd om een 'buitenstaander' de job te geven. Met groot kantoor op een van de duurste m2 van NL en persoonlijke secretaresse ging ik er met frisse tegenaan.
Het momentum was perfect, dacht ik. De wereldwijde crisis zat er goed in, overal in de sector was sprake van Cultureel Ondernemerschap dus een uitgelezen kans tot innovatie. Ernstig geschrokken was ik echter over de mate waarin niet alleen deze organisatie maar de voltallige sector enorme kansen heeft laten liggen op 'intern' ondernemersschap.
Door de oester van geslotenheid, de oerangst voor buitenstaanders, die deze sector zo kenmerkt ligt het niveau van de interne innovatie mijlenver achter met de werkelijkheid van andere sectoren. Van het gebrek aan middelen tot talent op de juiste plek.
Maar ook de stimulerende middelen beschikbaar gesteld door OC&W zoals Innovatie regelingen slaan in dat opzicht de plank mis. Puur gericht op marketing om nieuwe doelgroepen te bereiken.
Bij een bijeenkomst hierover in het Lloyd Hotel gaf ik dat aan. De weinige die mijn pleidooi begrepen knikten slechts. Zo word ik nooit, dacht ik nog.
Ik heb mijn verantwoordelijkheid genomen en mijn visie en standpunt duidelijk gemaakt. Ik wilde met deze ontwikkeling aan de slag, dat had prioriteit. Laat iemand anders die vel begeerde functie op zich nemen. Ik kon en wilde het niet laten rusten (niet in de minste plaats omdat we te maken hebben met geld van ons allemaal)
Het gebrek aan kennis met name op het gebied van organisatie/informatie heeft ertoe geleid dat er jarenlang op een Afgesproken was dit te kunnen blijven combineren met mijn andere (o.a. PJ werkzaamheden) maar de functie was dermate veeleisend (ook zakelijk leiding van Female Economy en Mighty Society) en de kdat ik het niet meer kon combineren en koos uiteivoor de PJs.
Mijn voorstel om kinderen te involveren zou zijn om ze tijdens TEDX rond te laten lopen in het publiek, zitting te nemen bij de sprekers, mensen te bevragen en daarvan gedichten, gedachten en texten te maken. En een selectie daarvan door henzelf te laten voordragen. Alle texten zijn achteraf op video zien op TEDX. Dit zou zelfs mogelijk zijn als live element op de diverse satelliet locaties.
Als PJs hebben wij dit gedaan onder de noemer The One That Summs It all of Wrapup Poetry. Vooral daar waar veel beleving/informatie is geweest kan een samenvatting, bevinding de herinnering van uren ervoor terug laten komen. De kinderen krijgen de kans hun mening/stem te laten horen en als bonus nog meer podium ervaring op te doen, zelfvertrouwen te winnen.
Ik ben zelf autodidact en kwam er 2 jaar geleden achter dat ik ADHD heb. Mijn levenspad kenmerkt zicht tot de dingen te doen die goed voelen, dromen planten als zaadjes in mijn bewust/onbewuste tuin. Ondanks deze 'beperkingen' laat ik in mijn ogen een tegenkleur zien in de huidige maatschappij. Een alternatieve weg, de weg die het best bij je past. Ik ben ervan overtuigd dat ik dit kan doen omdat ik nooit mijn passie ben verloren. De energie die ik daarvan krijg maakt het mogelijk dat ik doe wat ik doe dat ik in de ogen van anderen dingen heb gedaan waarvoor je gestudeerd zou moeten hebben.
In een maatschappij waarin men spreekt over de inflatie van het onderwijs, het onderwijs duurder zal worden. De klassen groter en groter worden. Ouders zich schamen als hun kind niet op het Gymnasium komt, bijlessen en huiswerk begeleiding betalen. Deze immense sociale druk van te moeten presteren is een zware last op de jonge generatie. Jongeren die hun studie niet afmaken met gigantische schulden zitten. Een maatschappij waarin kinderen zelf moeten leren omgaan met digitale tools omdat een groot gedeelte van de ouderen (docenten en ouders)er zelf niet mee kan omgaan. In deze maatschappij wil ik laten zien dat het ook anders kan.
Een tegen kleur op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Ik lever mijn bijdrage als ervaringsdeskundige maar vooral omdat ik vind dat iedereen recht heeft op haar eigen ontdekkingstocht, het blijven beleven van een passie. Dat wat je hoop, energie geeft en door je angsten heen laat gaan. Het ontdekken of vasthouden aan je eigen passie is in mijn ogen de grootste gift die je aan jezelf kan geven. Met de PJ’s hebben wij een manier om hen verder op weg te helpen hiermee. Een manier om hen dichter bij zichzelf te brengen en door het te delen mogelijk anderen op weg helpen. Ik vind dat wij onze jongere generatie moeten koesteren, wij hebben hen nodig.
Een manier die ik met TED wil delen.
Mocht dit jullie verder stimuleren dan willen wij hier graag in een persoonlijk gesprek over brainen.
Een mailtje, belletje is voldoende om de woorden en gedachtestroom verder op gang te brengen.
p.s. Als bijlagen heb ik een cv van de pj’s en een .ppt voorbeeld van kinderen uit bos en lommer die gedichten hebben gemaakt nav tekeningen van kleuters.
p.p.s.ik heb eerder gereageerd om te mogen deelnemen als toeschouwer bij het laatste TEDx event. Ik was helaas niet een van de happy few. Mogelijk heb ik te weinig informatie heb gegeven om de crew over te halen. Bij deze dan ook een zeer uitgebreide motivering om nu eindelijk ‘iets’ te kunnen bijdragen J
Met vriendelijke groet van een TED liefhebber,
Toen ik 4 was begreep ik de Duitse taal (van de TV) en ben ik voor het eerst gaan spijbelen.
Op mijn 13e heb ik in de grote zalen van de schouwburgen gespeeld. Ik ben van de generatie van kies exact dan heb je later werk.
Over mijn HAVO heb ik 7 jaar gedaan, wilde liever stripboeken lezen ipv literatuur. Deed alles om maar niet in de klas te hoeven zitten en onderwijs te volgen dat mij niet interesseerde. De Coffeeshop diende als vluchtoord.
De house muziek van eind jaren ’80 was als een bevrijding voor mij het gevoel dat alles weer kon en mocht. De enige vorm waar iedereen welkom was, waar de dj ergens achteraf draaide, de muziek de verbindende factor was om mensen te laten ontmoeten en ontladen. In de weekenden zat ik zoveel mogelijk ik bij vrienden in Amsterdam.
’90 nadat ik met hakken over de sloot mijn HAVO had gehaald ging ik met hulp van mijn vader (die de schriftelijke aanvraaag indiende) studeren als tolk vertaler in Maastricht. Europa was in de ban van de Euro. Ik besloot na 6 maanden dat het definitief afgelopen was met de traditionele educatie en vertrok na een korte tussenstop als dienstplichtig militair naar Eurodisney (nu Disneyland Parijs). Waar ik samen met 12.000 andere jongeren de opening mocht meemaken. Een unieke plek en moment in de geschiedenis van Europa, met duizenden jongeren die massaal vertrokken om hun heil elders te zoeken, letterlijk vluchten op zoek naar nieuwe kansen.
Ik had een van de betere baantjes in het luxe hotel New York als badmeester & fitness instructeur. De opening was groots met alle wereld sterren aanwezig. Fitness geven aan Peter Gabriel, Robin Williams ontmoet en veel, heel veel rijkdom gezien. De liefde voor house muziek bleef bestaan, in de zoektocht naar zeitgeisten stroopte ik Parijs af naar clubs die House draaiden…maar Parijs liep nog erg achter.
Disney was een veeleisende werkgever, met veel beloften aan het personeel die zij moeilijk konden waarmaken. Het gevoel van onrecht worden aangedaan onder personeel resulteerde in een wij en zij situatie. De loyaliteit zakte dusdanig dat personeel op grote schaal fraudeerden, diefstal pleegden. Mensen die later netjes hun HBO of WO diploma op zak hadden en nu op mgmt en directie functies zitten.
’92 na een half jaar Disney vertrok ik op Black Wednesday naar Londen, op de dag dat de pond met 10% devalueerde. Engeland zat in een heftige crises, hypotheek rente steeg naar enorme hoogte, gezinnen raakten hun huizen kwijt. De IRA was nog actief en van dichtbij een bomaanslag meegemaakt.
Ondanks dat had ik de banen voor het uitkiezen, met dank aan mijn Engelse vrienden die de sollicitatie brieven schreven mocht ik langskomen voor gesprekken.
Een van mijn eerste sollicitatie gesprekken was in het sjieke Ritz Hotel. Zij boden mij direct een baan aan in het nog sjiekere boutique hotel, Dukes Hotel. Ik startte als doorman, koffers sjouwen, taxis op straat aanhouden, koper poetsen etc.. Mijn directe leidinggevende, Concierge , was tevens President van de Golden Keys Society. Een echte fixer die in een grotere auto reed dan zijn baas, de General Manager. Niet verwonderlijk aangezien hotel gasten enveloppen met inhoud voor hem achterlieten terwijl hij op vakantie was. Zelf kreeg ik ook geld in de hand gedrukt van dankbare klanten maar ook van taxi (black cab) chauffeurs die ik een taxi op straat aanhield voor een ritje naar de luchthaven. Dan kreeg je als beloning zomaar tussen de 20-30 pond.
Ik raakte al snel verveeld met de baan en zag een advertentie voor een voor call centre agent bij Marriott.
Op hun Europese call centre leerde ik reserveringen maken. Met een Engelstalig computerprogramma, Nederlands denkend continue switchen tussen 4 talen (Frans en Duits). Doe dit 120 keer per dag gedurende een jaar en je leert niet alleen snel schakelen maar ook enorm veel van de Europese culturele gewoontes.
Het was ook de tijd dat ik voor het eerst een computer echt leerde gebruiken. De cassette bandjes (Commodore 64) op de HAVO had ik bewust overgeslagen maar met Windows zag ik mogelijkheden.
Werd enthousiast van het de zeer geavanceerd CRM systeem die de reissector gebruikte. Kreeg promotie als Customer Loyaty Coordinator en mocht trainingen ontwikkelen. Ik moest nog wel even een presentatie programma van Ami Pro eigen maken en op 22 jarige leeftijd reisde ik Groot Britannie door om trainingen te geven aan personeel & directie van de nieuw aangekochte hotels. Ik heb geleerd dat als je de klant centraal stelt, personeel vertrouwen en vrijheid geeft dat je dan veel meer bereikt aan tevredenheid voor beiden. Ik heb hier vele voorbeelden van maar een daarvan is wat mij betreft een perfect voorbeeld daarvan:
D customer loyalty afdeling stond in direct contact met het hoofdkantoor in Washington. Dit hield in dat als een vaste klant niet tevreden was over de service en ik als coordinator er niet uit kon komen met het hotel om de klant tevreden te stellen dat dan via washington e.a. kon worden geforceert.
Zo werd ik bijvoorbeeld een keer door een vaste klant gebeld die op dat moment incheckte in het hotel in Karachi, Pakistan. Ik zat in Londen en Klant kreeg zijn beloofde upgrade niet. De Frontdesk manager wilde niet meewerken. Ik belde daarop met de General Manager en met wie ik snel de zaken rechtzette omdat hij wist dat ik anders via Washington het wel voor elkaar zou krijgen.
De CEO, Bill Marriott, kwam ook geregeld langs en maakte een praatje. Niet alleen bij ons maar wereldwijd bezocht hij kantoren en hotels. Ik wil alleen maar zeggen dat als je je personeel vertrouwen, de juiste middelen beschikbaar stelt (o.a. een goed werkend CRM programma) geeft dan kan die de kant ook vertrouwen geven. Alleen daardoor kan je de klant centraal stellen.London was tevens de plek van de house met Ministry of Sound en de vrijplaats, trend generator met creatieve hotspot ‘Camden market’. Een plek dat Amsterdam had moeten hebben.
’94 besloot ik terug te keren naar NL, Amsterdam. Ik solliciteerde bij Amstel Hotel en L’ Europe. Was verrast van de opmerkingen“hoe kan het dat jij met alleen HAVO die banen hebt gedaan”. Werkte enkele maanden bij KLM Frequent Flyer Programma, enorm verrast dat beheer van de belangrijkste klanten uit handen gegeven waren aan een 3e partij Ogilvy. Ook het CRM programma lag er bijna dagelijks uit en de medewerkers hadden geen backup zoals Washington bij Marriott.
Ik zocht een echte uitdaging en kreeg de functie van Staff Mrkt Mgr. Europa bij Garuda Indonesia EMEA een functie op HBO niveau. Kwam in aanraking met Internet. Voor mij de eyeopener en zag direct de kracht van het medium in; informatie beschikbaar wanneer jij dat wilt.
Ontdekte de kracht van spreatsheets (Excel). Ook het barteren als middel en werken met reclame strategien e.d. vond ik erg interessant.
Wat mij het meest is bijgebleven is wederom het vertrouwen in elkaar en dat zelfs in ten tijde van een crises (vliegtuig storte neer) dat iedereen rustig bleef, geen paniek, blijven communiceren.
’95, door bezuiniging werden alle regionale kantoren gesloten , van de ene op de andere dag werkte ik op de marketing afdeling van Singapore Airlines (SIA), de concurrent.Alhoewel Aziatisch, een totaal andere organisatie, gedreven door Finance. In marketing werd in mijn ogen te weinig geïnvesteerd. Het loyalty program, zeker niet slecht, werd te weinig ingezet als sales tool. Ook hier heb ik een training ontwikkeld en gegeven en diverse verbeteringen te weeg gebracht zoals het ontwikkelen van marketing statistic tbv salesafdeling. De baan gaf mij verder weinig meer en voelde als een herhaling van zetten. Ondanks dat heb ik er een life changing moment mee gemaakt.
Ik was liaison voor de top van zakelijk en politiek Nederland. Zij vlogen met SIA omdat het de enige was met 1st class stoelen. Ik dealde met mensen die onder extreme werkdruk zaten waarvoor iedere seconde telde en meer in het vliegtuig zaten dan op de grond, mensen waarmee ik alleen via de mail of tel. sprak. Op een dag werd ik naar de receptie geroepen. Daar aangekomen stond iemand die ik niet kende van gezicht. Toen hij zijn naam zei wist ik het meteen. Het was de man die namens de raad van bestuur van de ING verantwoordelijk was voor Azie. Als in een flits ging er alles door me heen: waarom is hij hier, er komt nooit iemand hier? Hij zei dat hij voor mij persoonlijk langskwam om mij te bedanken voor alles wat ik voor hem deed. Dat dat zeer waardevol voor hem was. Toen ik zei dat het gewoon mijn werk was (typisch NL) en dat het niet nodig was om mij daarvoor te bedanken zei hij iets dat ik me altijd zal blijven herinneren. ‘Ik ben een oude man met aanzien en jij bent de toekomst. Die hebben wij later hard nodig en ik hoop dat jij later hetzelfde zal doen voor anderen als ik nu’.
’96 kwam ik via via in contact met een entrepreneur die mij vroeg mee te werken aan een business case voor een grootschalig entertainment concept. Een project dat grensoverschrijdend was met fysieke locaties in AMS, BER en LON. Een droombaan waarin ik alles in kwijt kon.
Content driven, gebruikmakend van zeer hoogwaardige technologie. Uitgaande van de wensen van de klant. De samensmelting van de diverse media als internet, tv en mobiel waren nog compleet onontgonnen. Een concept dat in haar plan het Arena Stadion afhuurde voor een dance event, hiervoor met ongeloof werd aaangekeken door consultants( KPMG) die wij ingehuurden .”wie gaat nou 50 NLG betalen voor een paar DJ’s?”.
n.b. Enkele jaren later publiceerde KPMG zelf een rapport over de economy of de Dance Industry en was ID&T inmiddels meerdere keren volledig uitverkocht met Sensation.
De zoektocht naar bewijsvoering over mogelijk menselijk gedrag met mogelijke toepassingen bracht mij via het net naar filosofen, socio-, futuro- en technologen. Van Sarte, Decartes en Rorty tot Manuell Castells en Nicholas Negroponte. Van 1to1 contact, shared interest tot experience economy. Over paradoxen als local-global, dat er geen grenzen meer zouden "Connecting People, Connecting Cultures". Voor mij betekende het vooral dat kennis direct/interactief/multimediaal beschikbaar werd. Een informatie behoefte die niet te stillen was.
Op onderzoek naar de technische mogelijkheden zat je met WorldCom (glasvezel), UPC (last mile) en Telenor (Sateliet) om tafel na te denken over de toekomstige toepassingen. Waarin wij met onze ideeen over content creatie telkens bij geen van de aanbieders de technische oplossing vonden.Bij UPC wetende dat er gigantische problemen zouden komen mbt service verlening op hun call center.
De wetenschap dat er iets gebeurde, een revolutie die sneller zou gaan dan de industriële revolutie. Waarin de jonge generatie steviger in de maatschappij verankert kon raken doordat kennis toegangkelijker werd. Waarin je samenwerkt met een team van specialisten van over de wereld. Met producers die verantwoordelijk waren voor Olympische spelen, lanceringen van microsoft producten. Met professoren die de wijsheid in pacht zouden hebben en prachtige financiele rekenmodellen bedachten met IPO en exit strategy.
Maar ook dat er een netwerk bestond van subsidie verstrekkers waardoor de Waag Society en later Fabchannel mocht bestaan. Vooral mijn verbazing dat de samenwerking (uberhaupt gebrek aan communicatie) tussen subsidie en commercie nog mijlen ver uit elkaar lag. Er was een duidelijke scheiding tussen zij die met maatschappelijk kapitaal en weinig risico werkten en zij die het met eigen middelen ‘commercieel’ deden en geen tijd en weet hadden van de mogelijkheden daarvan.
De tijd dat je met KPMG aan tafel zat die niet wist waar je over sprak. Met de beursgang en exit scenario al in gedachte en uitgewerkt in veelbelovende complexe excel spreadsheets.
Uiteindelijk ging dit project als een papieren tijger in 1999 ten onder na een investering van meerdere (private) miljoenen euro’s.
’98 bracht mijn research voor het project me terug in de clubscene van Europa. Verbaasd was ik om te zien dat de beleving van de clubganger was veranderd van ontmoeting en samenzijn tot verheerlijking van de DJ (ditmaal als een popstar hoog op een podium) en de oprukkende VJ (video jockey). Verbaasd ook over de prijzen die men betaalde voor entree en de entertainment dat werd geleverd. Het ging alleen om consumeren, consumeren en consumeren. Al voordat de experience economy op ons werd gedropt wist ik inmiddels wel uit ervaring wat de elementen van een experience en het ‘commerciële’ belang was. Wij vervreemden in onze eigen behoeften, onze zoektocht naar sneller, meer en meer prikkels.
Samen met mijn jeugdvriend, Rob Bartels, vonden wij het onze missie om de interactie als subtiele tegenkleur behouden te blijven. Wij noemende onszelf Poetry Jockeys of te wel PJs Nu we voorzien zijn van geluid en beeld, moet een ware multimediale beleving toch ook text of het woord bevatten? Wij vroegen ons af waar de text was gebleven een vrijwel noodzakelijk middel in de communicatie.
Maar dan wel 1 op 1 op 1. PJs gingen gevraagd en ongevraagd live on the spot schrijven van en voor mensen. Wij wilde weten wie belangrijk voor hen waren, wat ze van iets vonden en wie ze iets persoonlijks en positiefs in de vorm van een gedicht toewensten. Op basis van 3 woorden over iemand anders schreven de PJs honderden gedichten in binnen- en buitenland. Gedichten die de mensen mee naar huis mochten nemen als aandenken aan dat moment. Micro interactie op de dansvloer.
Al snel werden de PJs gevraagd hun interactie te bevorderen op andere gelegenheden als het bedrijfsleven en de culturele sector, kregen wij spontane aanmeldingen van mensen die ook PJ wilden worden. Een journalist schreef dat de PJs een stroming waren.
’99 besloot ik om freelance te gaan, mee te bewegen op de golven. Ik kwam in contact met de culturele sector, werd zakelijk leider van een particuliere theaterschool. Ik werkte op een school waar louter mensen leerden uit vrije wil, die de passie (het heilige vuur) in zichzelf hadden (her)ontdekt en ook nog zelf voor wilden betalen in dat was ze daadwerkelijk wilden doen. Van taxi chauffeur tot afgestudeerd aan INSEAD…ze hadden een ding gemeen, de behoefte aan zelfexpressie als acteur of actrice.
Wat me wel heeft verrast was het zakelijke gemis van de culturele sector. Mijn eerste wapenfeit was de ontwikkeling van een CRM systeem, in eigen beheer. In samenwerking met een basisschool heb ik een leerplan laten ontwikkelen met drama lessen voor kinderen vanaf 4. Met als doelstelling het vasthouden aan verwondering.
Ik heb door heel europa gewerkt als Europese producent voor events van grote Amerikaanse ICT bedrijven.
Ik heb diverse concepten mede ontwikkeld voor events en arts meeting spaces.
De PJ’s hadden zich inmiddels veel verder ontwikkelend met workshops en het samenvatten van debatten en brainstorm sessies samenvatten. Zelfs muziek hebben ze geschreven voor de uberhippe fashion beurs Bread & Butter Berlin.
‘05 inmiddels vader van 2 peuters werd ik gevraagd of ik mee wilde werken aan de ontwikkeling van lesmateriaal voor de zgn. risico jongeren (15-23jr)uit Amsterdam. Doel was om jongeren in contact te brengen met hun eigen creativiteit, gekoppeld aan sociale vaardigheden. Hierbij hopend op minder lesuitval, criminaliteit ed. Voor dit project genaamd Catch ontwikkelde ik in eerste instantie lessen in acteren en zelf maken van theater en film. Als snel had ik de behoefte om vanuit de PJs met hen te werken.
Wij hadden al gemerkt dat de workshop die wij al enkele jaren in het bedrijfsleven gaven mensen nader bij elkaar bracht.
De opzet is simpel, wij lieten ze in korte tijd iets over zichzelf schrijven en voordragen aan elkaar. Resultaat was dat vb. de alfa mannen van de sales met knikkende knieën ten overstaan van hun collega’s een voordracht hielden. Dat openen, persoonlijk bloot geven verbindt.
We wilden ook andere doelgroepen hiermee bereiken en besloten met diverse jongeren op Roc’s, kunstvak onderwijs en welzijn te werken.
Dit resulteerde in veelal heftige emotionele momenten. Met jongeren die ogenschijnlijk nooit contact met elkaar zouden hebben gehad dichter tot elkaar kwamen. Dyslectische jongeren die onze lessen vreesden, durfden door hun angsten heen te breken en bleken ware woordkunstenaars, deden hun peers verbazen met de levendige fantasie. Van de professionals als jeugdwerker en docenten kregen wij te horen dat het een grote meerwaarde had in het leer- en sociale proces van de opleiding en de jongeren.
Wat vooral opviel was dat het moment van even echt met jezelf bezig zijn, de met pen en papier ipv chat en sms een welkome afwisseling vormde.
Waar ik recentelijk van schrok was dat velen van hen nauwelijks bekend zijn met de kracht maar ook het gevaar van Internet. Zaken die ze niet door hun ouders of op school wordt bijgebracht.
Ik wilde zien of het ook werkte met nog jongere doelgroepen (14 jr. en jonger). Allereerst hebben wij het enkele malen getest bij de Weekend Academie, opgericht door een relatie van mij Oguz Dulkadir(die overigens door zijn vader eerst naar de LTS werd gestuurd omdat alle turken daar zaten, er bijzonder slecht presteerde en jaren later met glans een HBO diploma behaalde), mede gefinancierd door Eiffel en stadsdelen.
De verwondering, fantasie die kinderen ‘nog’ hebben heeft een magisch effect op volwassenen. Inmiddels wel bekend via EDU Guru, Ken Robinson.
Voor deze organisatie hebben wij ook een plan ontworpen om kinderen in hun zoektocht naar later samen te laten werken met medewerkers van Eiffel. Dit moet overigens nog starten.
Ik kwam in contact met Podium Mozaïek uit Bos en Lommer. Sinds 2007 hebben wij diverse workshops ontwikkeld voor basisscholen (christelijk tot islamitisch) uit Amsterdam West. Waar kinderen op zitten die duaal cultureel zijn opgevoed, die in feite de beschikking hebben over een rijke voedingsbodem. Echter deze niet of nauwelijks creatief kunnen uitten. Dan wel doordat er niet word geïnvesteerd in middelen voor creatief gebruik dan wel doordat er geen tijd is doordat de taalachterstand moet worden ingehaald. Dit is de schrijnende situatie van scholen in achterstandswijken. Waar vele kinderen in de pauze met hun ouders naar snackbars gaan. Kinderen die ik op latere leeftijd weer terug zie op de diverse ROC’s.
Ik heb altijd de ambitie gehad om kinderen de kans te geven. Zij zijn degene die je een lifelong experience kan geven. Dat wat de grote mensen nu bepalen heeft invloed op hen. Ook zij hebben een stem, al is het alleen maar dat wij daarvan mogen vernemen. Hun beleving met ons volwassenen te delen werkt verfrissend, schrijnend, confronterend en ontwapenend.
Toen Wilders met zijn overwinning op het nieuws was en ik mijn zoon van 7 vertelde dat Wilders vindt dat Nederland een bedreigd en gevaarlijk land is zei hij: dan moet hij maar naar een land gaan dat echt gevaarlijk is.
’09 op mijn verlanglijstje stond om ooit een keer een functie te bekleden in de gesubsidieerde kunst/cultuur sector. Dit verzoek werd ingewilligd toen ik werd gevraagd als Hfd. Financiën en P&O van Toneelgroep Amsterdam, voor buitenstaanders begrip ook wel het Ajax van de theaterwereld genoemd. Het was redelijk gedurfd om een 'buitenstaander' de job te geven. Met groot kantoor op een van de duurste m2 van NL en persoonlijke secretaresse ging ik er met frisse tegenaan.
Het momentum was perfect, dacht ik. De wereldwijde crisis zat er goed in, overal in de sector was sprake van Cultureel Ondernemerschap dus een uitgelezen kans tot innovatie. Ernstig geschrokken was ik echter over de mate waarin niet alleen deze organisatie maar de voltallige sector enorme kansen heeft laten liggen op 'intern' ondernemersschap.
Door de oester van geslotenheid, de oerangst voor buitenstaanders, die deze sector zo kenmerkt ligt het niveau van de interne innovatie mijlenver achter met de werkelijkheid van andere sectoren. Van het gebrek aan middelen tot talent op de juiste plek.
Maar ook de stimulerende middelen beschikbaar gesteld door OC&W zoals Innovatie regelingen slaan in dat opzicht de plank mis. Puur gericht op marketing om nieuwe doelgroepen te bereiken.
Bij een bijeenkomst hierover in het Lloyd Hotel gaf ik dat aan. De weinige die mijn pleidooi begrepen knikten slechts. Zo word ik nooit, dacht ik nog.
Ik heb mijn verantwoordelijkheid genomen en mijn visie en standpunt duidelijk gemaakt. Ik wilde met deze ontwikkeling aan de slag, dat had prioriteit. Laat iemand anders die vel begeerde functie op zich nemen. Ik kon en wilde het niet laten rusten (niet in de minste plaats omdat we te maken hebben met geld van ons allemaal)
Het gebrek aan kennis met name op het gebied van organisatie/informatie heeft ertoe geleid dat er jarenlang op een Afgesproken was dit te kunnen blijven combineren met mijn andere (o.a. PJ werkzaamheden) maar de functie was dermate veeleisend (ook zakelijk leiding van Female Economy en Mighty Society) en de kdat ik het niet meer kon combineren en koos uiteivoor de PJs.
Mijn voorstel om kinderen te involveren zou zijn om ze tijdens TEDX rond te laten lopen in het publiek, zitting te nemen bij de sprekers, mensen te bevragen en daarvan gedichten, gedachten en texten te maken. En een selectie daarvan door henzelf te laten voordragen. Alle texten zijn achteraf op video zien op TEDX. Dit zou zelfs mogelijk zijn als live element op de diverse satelliet locaties.
Als PJs hebben wij dit gedaan onder de noemer The One That Summs It all of Wrapup Poetry. Vooral daar waar veel beleving/informatie is geweest kan een samenvatting, bevinding de herinnering van uren ervoor terug laten komen. De kinderen krijgen de kans hun mening/stem te laten horen en als bonus nog meer podium ervaring op te doen, zelfvertrouwen te winnen.
Ik ben zelf autodidact en kwam er 2 jaar geleden achter dat ik ADHD heb. Mijn levenspad kenmerkt zicht tot de dingen te doen die goed voelen, dromen planten als zaadjes in mijn bewust/onbewuste tuin. Ondanks deze 'beperkingen' laat ik in mijn ogen een tegenkleur zien in de huidige maatschappij. Een alternatieve weg, de weg die het best bij je past. Ik ben ervan overtuigd dat ik dit kan doen omdat ik nooit mijn passie ben verloren. De energie die ik daarvan krijg maakt het mogelijk dat ik doe wat ik doe dat ik in de ogen van anderen dingen heb gedaan waarvoor je gestudeerd zou moeten hebben.
In een maatschappij waarin men spreekt over de inflatie van het onderwijs, het onderwijs duurder zal worden. De klassen groter en groter worden. Ouders zich schamen als hun kind niet op het Gymnasium komt, bijlessen en huiswerk begeleiding betalen. Deze immense sociale druk van te moeten presteren is een zware last op de jonge generatie. Jongeren die hun studie niet afmaken met gigantische schulden zitten. Een maatschappij waarin kinderen zelf moeten leren omgaan met digitale tools omdat een groot gedeelte van de ouderen (docenten en ouders)er zelf niet mee kan omgaan. In deze maatschappij wil ik laten zien dat het ook anders kan.
Een tegen kleur op het gebied van persoonlijke ontwikkeling. Ik lever mijn bijdrage als ervaringsdeskundige maar vooral omdat ik vind dat iedereen recht heeft op haar eigen ontdekkingstocht, het blijven beleven van een passie. Dat wat je hoop, energie geeft en door je angsten heen laat gaan. Het ontdekken of vasthouden aan je eigen passie is in mijn ogen de grootste gift die je aan jezelf kan geven. Met de PJ’s hebben wij een manier om hen verder op weg te helpen hiermee. Een manier om hen dichter bij zichzelf te brengen en door het te delen mogelijk anderen op weg helpen. Ik vind dat wij onze jongere generatie moeten koesteren, wij hebben hen nodig.
Een manier die ik met TED wil delen.
Mocht dit jullie verder stimuleren dan willen wij hier graag in een persoonlijk gesprek over brainen.
Een mailtje, belletje is voldoende om de woorden en gedachtestroom verder op gang te brengen.
p.s. Als bijlagen heb ik een cv van de pj’s en een .ppt voorbeeld van kinderen uit bos en lommer die gedichten hebben gemaakt nav tekeningen van kleuters.
p.p.s.ik heb eerder gereageerd om te mogen deelnemen als toeschouwer bij het laatste TEDx event. Ik was helaas niet een van de happy few. Mogelijk heb ik te weinig informatie heb gegeven om de crew over te halen. Bij deze dan ook een zeer uitgebreide motivering om nu eindelijk ‘iets’ te kunnen bijdragen J
Met vriendelijke groet van een TED liefhebber,
My Depth is my Width
I am from 1971 and fortunate with parents who trusted me in following my passion. I grew up in very green part of Holland, a children's paradise. Elementary school was still ok, no homework, no schoolbag and lots of freedom.During my first year at high school I auditioned for a role in a major theater play. I got the part and from that moment on I wished i never had to return to school. Seeing adults being able to do what they want was to close to ignore and ask myself why not me?
However in a time when education was like it still is today very Industrial aged my only way out of boredom was to try to skip classes as much as possible. Just within the rules and regulations to avoid being kicked out and having failed 2 years I finally was released with a HAVO diploma. I was spending a lot of my time and all my money going to underground House parties in Amsterdam. Escaping a few days a week into freedom. I turned my back on the dark ages of the eighties to feel a bright future of engagement, connection and sharing. Not really knowing what to do at 19 years I decided to study for interpreter at Maastricht. My dad wrote my motivational application and i got admitted. On the first (introduction) day I decided to quit. It just didn't feel good for me. I spend another half year going to selective classes and being entitled as student to free public transport I traveled all over the country visiting friends and parties. Just when I decided to leave for France I got called for by the Dutch Army. They gave me my driving license, promoted me to Corporal and 5 months later I was back on the streets.
From that moment on I have been able to fill in my life with the things I wanted to do, follow my passion.
I left for France working at the opening of Disneyland Paris as life guard and fitness instructor. Made friends lasting up this day.
After half a year Ieft for London where I arrived on the day the pound devalued with 10%. Started for Marriott Inc EMEA office and was able to work my way up quickly to Customer Loyalty Program Coordinator. Taken on average 100 calls a day in 4 languages you quickly learn cultural habits. Scandinavians are at the sauna at lunchtime, People from Israel and Germany are waiting in line before the office is even open and Italians chit chat a lot. At 23 years old I developed and facilitated a training program for sales people and management of newly acquired hotels in the UK. The lesson I learned there was that if you believe your idea to be valuable to the company and employees, make a plan.
After 2 years London I returned to Amsterdam. I was invited job interviews at established hotels like Amstel and L' Europe. I didn't feel right, the organisation energy was not what I was after, much to hierarchical lacking transparency and trust.
I started working for KLM Flying Dutchman (another loyalty program) but was amazed to find out KLM outsourced their most important client contact to Ogilvy. Obviously a matter of short thinking skills to your most valuable clients to a third party. I was also not used to the vast number of times the IT people entered the floor saying all systems have to go down.
I left after a few months being still somewhat amazed by the Dutch way and got a position as Staff Marketing Manager Europe working for Garuda Indonesia.
before coming back to Amsterdam. I worked for multinationals in positions (that normally ask for a degree), I started the Poetry Jockeys, a group of performers and trainers connecting people from just 4 years of age up to suit and tie using our own storytelling method.
I basically have been doing things that in holland you wouldn't normally not have been able to do without a degree...I consider writing about this since there is too little focus on the alternative way people can chose (even at a later stage).
However in a time when education was like it still is today very Industrial aged my only way out of boredom was to try to skip classes as much as possible. Just within the rules and regulations to avoid being kicked out and having failed 2 years I finally was released with a HAVO diploma. I was spending a lot of my time and all my money going to underground House parties in Amsterdam. Escaping a few days a week into freedom. I turned my back on the dark ages of the eighties to feel a bright future of engagement, connection and sharing. Not really knowing what to do at 19 years I decided to study for interpreter at Maastricht. My dad wrote my motivational application and i got admitted. On the first (introduction) day I decided to quit. It just didn't feel good for me. I spend another half year going to selective classes and being entitled as student to free public transport I traveled all over the country visiting friends and parties. Just when I decided to leave for France I got called for by the Dutch Army. They gave me my driving license, promoted me to Corporal and 5 months later I was back on the streets.
From that moment on I have been able to fill in my life with the things I wanted to do, follow my passion.
I left for France working at the opening of Disneyland Paris as life guard and fitness instructor. Made friends lasting up this day.
After half a year Ieft for London where I arrived on the day the pound devalued with 10%. Started for Marriott Inc EMEA office and was able to work my way up quickly to Customer Loyalty Program Coordinator. Taken on average 100 calls a day in 4 languages you quickly learn cultural habits. Scandinavians are at the sauna at lunchtime, People from Israel and Germany are waiting in line before the office is even open and Italians chit chat a lot. At 23 years old I developed and facilitated a training program for sales people and management of newly acquired hotels in the UK. The lesson I learned there was that if you believe your idea to be valuable to the company and employees, make a plan.
After 2 years London I returned to Amsterdam. I was invited job interviews at established hotels like Amstel and L' Europe. I didn't feel right, the organisation energy was not what I was after, much to hierarchical lacking transparency and trust.
I started working for KLM Flying Dutchman (another loyalty program) but was amazed to find out KLM outsourced their most important client contact to Ogilvy. Obviously a matter of short thinking skills to your most valuable clients to a third party. I was also not used to the vast number of times the IT people entered the floor saying all systems have to go down.
I left after a few months being still somewhat amazed by the Dutch way and got a position as Staff Marketing Manager Europe working for Garuda Indonesia.
before coming back to Amsterdam. I worked for multinationals in positions (that normally ask for a degree), I started the Poetry Jockeys, a group of performers and trainers connecting people from just 4 years of age up to suit and tie using our own storytelling method.
I basically have been doing things that in holland you wouldn't normally not have been able to do without a degree...I consider writing about this since there is too little focus on the alternative way people can chose (even at a later stage).
